“İÇERİDEN MEKTUP” ~ (KOĞUŞ OYUNUNDAN)

“İÇERİDEN MEKTUP”
Canım sevgilim,
Bunca olumsuz ve karabasan gecelerden geçerken ömrüm,
Tek tesellim sabahıma bir güneş gibi doğan, ruhumu aydınlatan varlığın.
Yüzünde mesken tutmuş o çocuk masumluğun.
Yüreğimin tamamını parsellemiş devasa yazan adın ve saçların,
Beni esir eden, rüzgarla dans eder gibi  uçuşan saçların.
Bir tanem, içimde kocaman bir umut varlığın.
Parmaklarınla yüzüme dokunurken bıraktığın fesleğen kokun,
Bir yaprağın hüznüne yazılmış aramızda dağlar gibi duran bu pervane ayrılık…
Burada, dört duvar arasındayken bile, tenimin tenine bu arsız özlemi,
Keskin bıçaklarla çizilmiş gözlerimin gözlerine bu medetsiz esareti…
Ne güzeldir şimdi dışarıda bahar.
Bir şeyler yazmak istiyorum sana dair.
Bütün bu mahpusluk ve esaret günlerimden gülümseyen bir fotoğraf olsun istiyorum yüzünde.
Ama adını andığım dakika bir hüzün sarıyor beni.
Bir daha sana kavuşamamak korkusu,
Küfürlerimin anadan üryan isyanı arasında soğuk duvarlara çarpıyor.
Elbette içimde ölümsüz bir umut varlığın.
Akşamlara kadar sırt üstü uzanıp adını gökyüzüne, adımın yanına kazıyarak bulutlar arasında saatlerce izlediğim en güzel düşsün.
Düşümde ve sonrasında uçsuz bucaksız bir uçurum oluyorsun,
Kavradıkça kayıp giden ellerimden…
Haykırmak istiyorum sana olan hasretimi sevgili, aynada utangaç gözlerimle karşılaşıyorum. Yaşım 40’ı geçmişken, seni böyle patavatsızca sevmişken..