Gündelik hayattaki her yaşanmışlığı, çekilen acıları, yaşanan tüm mutlu anları hiç zorlamadan öylesine bir sadelik ve serinlikle anlatıyor ki öykü karakterleriyle aranızda bir bağ kurmanıza sebep oluyor. Kalemini çok sevdiğim yazarın okuduğum ikinci kitabı da benim için tüm övgüleri hak ediyor. Öykü seviyorsanız eğer Melisa Kesmez kalemiyle tanışmanızı öneririm. Belki bu kadar çok sevmemin sebebi her öyküde kendimi görmem, bulmam ya da aramamdır. Aynaya bakmak gibi her halinizi görüp, her halinizi yaşayacağınız 5 ayrı öyküden oluşuyor Nohut Oda. Tutunmaya çalıştığımız yerlerden koparılışların, çok sevmenin, hiç sevilmemenin, yaşayamadıklarınızın ya da söyleyemediklerinizin her birini bizim yerimize kaleminden ve yüreğinden dökmüş sevgili yazarımız. İyi ki de dökmüş. Bir yanı hüzün bir yanı mutluluk olan bu öykü kitabını sizlere de tavsiye ediyorum. Kitapsız geçen gününüz olmasın…
Arka Kapak
“Elini sürmediği bahçe gözlerinin önünde yabana dönmüş, böylece kendisinden sonra ne hale geleceğini görmüştü. Gözü arkada kalmayacaktı. Hayatta kalmayı başaranlar da bakacaklardı kendi başlarının çaresine. Konuşmuştu hepsiyle. Anlatmıştı uzun uzun. İnsanla nebatat arasında küslük olmazdı ya zaten. Anlarlardı onu. Bakarsın duvarı aşar da ormana karışırlardı, o zaman her şey çok daha kolay olurdu. Hem zaten onlara inancı büyüktü. Kurudu sanırdın iki damla yağmurla, hop, yeniden yeşerirlerdi.”
Gidenler, gidenlerin geride bıraktığı eşyalar, kalanlar, kediler… İçilen son çaylar, başka bir hayatın gölgesinde yaşamaktan kurtulamayanlar, sonu getirilemeyen sevgiler… Depremler, çatırdayan aileler, terk edilen evler… Babalar, “görüşürüz” vaatlerine mahkûm edilmiş tükenmişlikler… Anneler, kardeşler ve çiçekler… Yalnızlıklar… Ama en çok her şeye inat küçücük anlara kök salan görkemsiz mutluluklar…
Melisa Kesmez evlerin içinde, odaların arasında usul usul dolaşırken, bir ayna tutuyor hayata: Hayatın kuytularını, o kuytularda yan yana yeşeren neşe ve kederi gösteren bir ayna.
Nohut Oda; incecik sızıların, tatlı gülümseyişlerin kitabı…
Alıntılar
Bir kez daha ayarsız sevecenliğimin kurbanıyım. Merhametim batsın.
Melisa KESMEZ
Deprem herkesi ani ölümle yüzleşmiş olmanın ortak paydasında birleştirmişti. Bir sokak dolusu insan, üzerimizde para yok, kimlik yok, kiminde neredeyse giysi dahi yok. Hayatta olduğumuz için şükrediyor, yine de ellerimizin titremesine engel olamıyorduk.
Melisa KESMEZ
Depremin yaraları uzun süre kabuk bağlamadı. Yakın ya da uzak herkesin içinde hayaletleriyle uzun süre dolaştı, bin bir türlü korku saldı. Ama bir gün unutuldu o da. Gündelik hayat kazandı. Çadırlar yavaş yavaş söküldü, herkes bir bir evine döndü. Apartmanların karanlık pencereleri tek tek aydınlandı. Deprem, baş edilmesi konular listesinde epey aşağılara geriledi.
Melisa KESMEZ
O, seninkilere dolanmış köklerini söküp alırken, seni de yerinden ediyordu. Aynı bahçenin çiçekleri olmak böyle bir şeydi.
Melisa KESMEZ
Her seferinde o kupkuru evleri daha ilk günden yaşayan bir yer haline getirmenin yollarını arıyorduk. Çünkü orayı bir an evvel senin kılman, seninle nefes alıp veren, sen kokan bir yer haline getirmen gerekiyordu. Sonsuz yuva arayışımızın kurallarından biriydi bu.
Melisa KESMEZ
Daha kolileri açarken başlıyordun mekânla arandaki boşluğu doldurmaya, bir örümcek gibi örüyordun ağını, duvardan duvara, odadan odaya.
Melisa KESMEZ
Ben önemli değilim,” diyordu, “Sen de değilsin. Kendini önemli sananların hiçbiri önemli değil. Yaşa sadece.
Melisa KESMEZ
Sonuçta her şeyin değil ama pek çok şeyin gerçekliği senin kendini neye inandırdığınla ilgiliydi.
Melisa KESMEZ
Deprem herkesi ani ölümle yüzleşmiş olmanın ortak paydasında birleştirmişti. Bir sokak dolusu insan, üzerimizde para yok, kimlik yok, kiminde neredeyse giysi dahi yok. Hayatta olduğumuz için şükrediyor, yine de ellerimizin titremesine engel olamıyorduk.
Melisa KESMEZ
İnsan galiba sadece görüşmeyeceklerine “Görüşürüz” diyor. “Tabii,” diyor asla arayıp sormayacağı insanlara, “Mutlaka görüşelim…
Melisa KESMEZ