Ne zordur çocuk yetiştirmek bilir misiniz? Ben bilmem. Ama annem hep söylerdi bunu. Beni ne çok acının içinde doğurduğunu, ne çok inatçı olduğumu… Sadece doğmak için bile günlerce nasıl beklediğimi…
Hakkı var annemin, kolay bir çocuk olmadım hiç. Hep üzdüm onu. Sabrını, dayanma gücünü, anneliğini sınadım hep. Sinirden ağlattığım da oldu, gülmekten ağzını ağrıttığım da. Her insan gibi onun da sabrı bazı günler tükense de bana gözünden bile iyi baktı.
En önemlisi sevdi beni. Hata yaptığım zaman da sevdi, ona bağırdığım zaman da. Şimdi geri dönme şansım olsaydı keşke. Kıymetini bilirdim en azından. Daha çok sarılırdım ona. Sevdiklerimize ne kadar geç kalıyoruz değil mi ama? Pişmanlığım çok. Söyleyemediklerim çok. Yapamadıklarım çok. Mesela beni penceresinin önünde ısrarla yıllardır bekleyen o kıza evlenme teklifi edemedim. Yeri geldi babasına yalan söyleyip buluştu benimle. Yeri geldi onu zor durumda bıraksam da bırakmadı ellerimi. Ben onu üzsem de o beni hiç üzmedi. Üç ay evvel ayrılırken penceresinin pervazına bir gül saksısı koymuştu. Yeni ekmişti o beyaz gülleri. Sen gelene kadar bunlar büyür de gelin çiçeğim olur demişti. Onlar büyüdü, büyüdü de…
Hayatta şanslı olduğumu düşünmezdim hiç. Meğerse insanın şansı onu sevenlermiş. Şanssızlık deyip geçmiştim askerliğim ülkenin en ücra en doğu bölüğüne çıktığında. Tek karakol, dört taraf dağ. Anlıyorum ki bu benim değil sevdiklerimin şanssızlığıymış.
Umursamadım. Dönerim sandım. Ta ki bir gece yarısı düşman sinsice etrafımızı sarana kadar. Tam 14 gün işkence görene kadar. Değer verdiğim arkadaşlarım ve büyüklerim gözümün önünde katledilene kadar. Gencim diye beni sona bıraktılar. Ben savaştım. Ben sağ kalanlarımızı kurtaracak telefonu ettim. Ama… Ben öldüm. Benle birlikte tüm sevdiklerimin yüreği de öldü.
Şimdi annem, ablam, babam, sevdiğim kız ve beni tüm sevenler bir gözyaşı seli içindeler. Onları görüyorum ama onlar beni görmüyorlar. Pişman olduğumu söylemek istiyorum, duyamıyorlar. Beni uğurlamak için ayakta bile duramıyorlar.
Şimdi düğün çiçeği olacak beyaz güllerimiz al bayrağa sarılı tabutumda duruyorlar…
Yüreğe dokunan duygu yüklü bir hikaye, kaleminize sağlık Derya Hanım.